W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta we współpracy ze studentami oraz ekspertami z dziedziny psychologii i psychiatrii przygotowało krótkie filmy informacyjne ukazujące funkcjonowanie osoby dotkniętej wybranymi zaburzeniami psychicznymi.
W niniejszym filmie ukazujemy funkcjonowanie osoby dotkniętej chorobą afektywną dwubigunową.
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta we współpracy ze studentami oraz ekspertami z dziedziny psychologii i psychiatrii przygotowało krótkie filmy informacyjne ukazujące funkcjonowanie osoby dotkniętej wybranymi zaburzeniami psychicznymi.
W niniejszym filmie ukazujemy funkcjonowanie osoby dotkniętej zaburzeniami adaptacyjnymi.
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta we współpracy ze studentami oraz ekspertami z dziedziny psychologii i psychiatrii przygotowało krótkie filmy informacyjne ukazujące funkcjonowanie osoby dotkniętej wybranymi zaburzeniami psychicznymi.
W niniejszym filmie ukazujemy funkcjonowanie osoby dotkniętej zaburzeniami odżywiania w postaci bulimii (żarłoczność psychiczne, bulimia nervosa).
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta we współpracy ze studentami oraz ekspertami z dziedziny psychologii i psychiatrii przygotowało krótkie filmy informacyjne ukazujące funkcjonowanie osoby dotkniętej wybranymi zaburzeniami psychicznymi.
W niniejszym filmie przedstawiamy wywiad przeprowadzony z Adamem Wrzesińskim - studentem matematyki na UŚ, wolontariuszem Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom i Osobom Dorosłym z Zespołem Aspergera i Zaburzeniai Pokrwenym "AS", osobą ze zdiagnozowanym Zespołem Aspergera.
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego
W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta we współpracy ze studentami oraz ekspertami z dziedziny psychologii i psychiatrii przygotowało krótkie filmy informacyjne ukazujące funkcjonowanie osoby dotkniętej wybranymi zaburzeniami psychicznymi.
W niniejszym filmie ukazujemy funkcjonowanie osoby dotkniętej zaburzeniem lękowym w postaci fobi społecznej.
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
Patologiczny hazard ma swoją własną charakterystykę i określony przebieg. Trzeba zaznaczyć, że jest on chroniczny i ma tendencję do pogłębiania się, czyli będzie przynosił coraz gorsze rezultaty różnego rodzaju: w sferach rodzinnej, psychicznej, emocjonalnej, zdrowotnej, finansowej, relacji międzyludzkich. Postępowanie tej choroby nie zatrzyma się, jeśli chory nie wykona celowego wysiłku, by ją pokonać.
Możliwe jest, by nałogowy hazard zatrzymać i zaleczyć, jednak według stanu dzisiejszej wiedzy medycznej i terapeutycznej, nie jest on możliwy do wyleczenia. Wyleczenie w tym przypadku oznacza przywrócenie nałogowemu graczowi sposobności do grania kontrolowalnego, okazjonalnego, niezagrażającego jakimkolwiek interesom osoby grającej i jej bliskich, do grania społecznie akceptowalnego. Nałogowi hazardziści, muszą trwale zaprzestać grania, co jest o tyle trudne, że uzależnienie to ma charakter nawracający i w każdym momencie zdrowienia, osoba która zaprzestała gry, jest narażona na nawrót choroby. Hazardzista musi poznać, czym jest jego schorzenie, jaki ma na niego wpływ, musi dbać o swoją abstynencję i powstrzymywać nawroty.
Poniżej przedstawione zostaną pytania, które pomogą osobie na nie odpowiadającej określić stan swojego zdrowia pod kątem patologicznego hazardu. Warunkiem powodzenia jest absolutna uczciwość osoby odpowiadającej na pytania wobec siebie. Jest tzw. test 20 pytań – ankieta, którą wykorzystuje grupa Anonimowych Hazardzistów.
Jeżeli padnie siedem lub więcej odpowiedzi twierdzących, oznacza to wysokie prawdopodobieństwo istnienia u danej osoby problemu z przymusowym graniem.
Arykuł powstał w ramach kampanii informacyjno-profilaktycznej "Co nas spina?"
Kampania współfinansowana jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
Gdy czujesz podniecenie na widok kości do gry lub kart, jeśli nie możesz się oprzeć partycje black jacka czy hold’ema, kiedy musisz ostatecznie brać kredyt, by realizować swoje „pasje” w kasynach, może to oznaczać, że masz problem z grami hazardowymi. Z dziesięciolecia na dziesięciolecia problem patologicznego hazardu jest coraz łatwiej zauważalny, a szkód, które mu towarzyszą, nie sposób wycenić.
Nacją, w której jest największy odsetek obywateli mających styczność z grami hazardowymi, są Amerykanie – około 86% dorosłych obywateli zgłosiło, że zagrali chociaż raz. Idąc dalej, problem z hazardem ma 5-7% Amerykanów, co daje wyniki od 15 do 20 milionów osób. W Europie najwięcej na grę wydają Francuzi (2,5 miliarda euro), dalej plasują się Niemcy i mieszkańcy Wielkiej Brytanii (po 1 miliardzie euro). W 2008 roku kwota wydana przez Polaków na gry hazardowe wyniosła około 17 miliardów złotych. Według danych CBOS w naszym kraju jest około miliona osób, które przejawiają patologiczny wzorzec grania.
Słowo „hazard” wywodzi się z arabskiego i oznacza kostkę do gry lub grę w kości. Obecnie to pojęcie obejmuje znacznie szerszą grupę aktywności. Według słownika języka obcego „hazard” odnosi się do wszystkich gier pieniężnych, gdzie o wygranej w mniejszym lub większym stopniu decyduje przypadek. Do najpopularniejszych form gier hazardowych należą automaty do gry (innymi słowy jednoręki bandyta), bingo, ruletka, poker, black jack, gra w kości, wyścigi konne, psów, zakłady bukmacherskie. Do aktywności hazardowych zalicza się również inwestowanie na giełdzie, totolotek, konkursy audiotele. Nie można zapomnieć, że gry hazardowe dostępne są coraz łatwiej w Internecie. Przybliżona ilość osób uprawiająca hazard w przestrzeni wirtualnej wynosi około 20 milionów. E-hazard stwarza graczom pełną anonimowość, stały, niekontrolowany i bez ograniczeń czasowych dostęp do kasyn on- line.
Istnieją takie warunki, które mogą sprzyjać popadnięciu w patologiczną formę uprawiania hazardu, która będzie nosić znamiona uzależnienia. Nie oznacza to jednak, że każda osoba, która zacznie grać w gry hazardowe, stanie się automatycznie uzależniona. Niemniej, istnieją w nas takie mechanizmy myślowe, które w połączeniu z pewnym kontekstem sytuacyjnym, będą bardziej predysponowały człowieka do uzależnienia. Jednym z takich mechanizmów jest sposób przypisywania własnym działaniom to, co dobre i wartościowe, a czynnikom zewnętrznym tego, co złe szkodliwe. Podczas grania ujawnia się to w przeświadczeniu osoby, że wygrana została spowodowana jej wrodzonym talentem i umiejętnością przewidywania wyników z góry. Natomiast przegrana jest zasługą tylko i wyłącznie warunkom zewnętrznym, na przykład pechowi. W ten sposób zaczyna się myśleć, że możliwe jest kontrolowanie losu. Przeświadczenie to jest silniejsze, gdy możliwe jest wytypowanie własnych ostatecznych wyników gry (m.in. jak w lotto).Wybieranie liczb do gier czysto losowych nie wpływa na jej wynik, tworzy jednakże iluzję wpływu, mocy gracza.
Jeżeli wygrana zdarzy się przypadkiem, tendencja do podtrzymania grania stanie się tak silna, że umniejszane będzie znaczenie kolejnych przegranych, a wizja wygranej będzie podtrzymywać fantazję na temat władzy nad losem, gdyż „ta zła passa w końcu minie”. Kolejną ułudą jest przekonanie, że niektóre przegrane to „prawie wygrane”, które jest powodowana tym, że do szczęścia potrzebowaliśmy tylko jednej liczby, jednego symbolu. Wyniki gry jest zero-jedynkowy: albo wygrałeś, albo przegrałeś. Hazardziści lubią jednak myśleć o tym inaczej i wkładają wiele wysiłku w pielęgnowanie tego sposobu myślenia. Z tych mechanizmów myślowych rodzą się hazardowe rytuały. Pomóc szczęściu można, dmuchając w kostkę przed jej wyrzuceniem, czy wybierając ten sam znany automat w salonie gier, na którym wygraliśmy pewną sumę pieniędzy.
Konkludując, nałogowe granie rozwija się, wykorzystując naturalne skłonności mózgu do doszukiwania się prawidłowości i przewidywalności tam gdzie ich nie ma, a także bazuje na wiarze w zdolność wpływania na to, nad czym nie ma się kontroli.
W społeczeństwie można wyróżnić ludzi, którzy:
Pośród szkód, jakie wyrządza oddawanie się uzależniającemu graniu, można wymienić: problemy zdrowotne, psychiczne i społeczno-zawodowe. W przypadku zdrowia mówi się o napięciach i przeżywanych emocjach, które stają się przyczynkiem do zaburzeń aktywności sercowej i innych chorób krążeniowo-naczyniowych. Nałogowcom towarzyszy bezsenność, nieodpowiednia dieta, ograniczenie aktywności fizycznej, palenie tytoniu czy picie alkoholu. Wymieniają oni dodatkowo: wzrost ciśnienia krwi, zaburzenie układu krążenia, zasłabnięcia, omdlenia, duszności, owrzodzenie żołądka.
Stres związany z grą powoduje w głównej mierze występowanie zaburzeń emocjonalnych. Związane są one z występowaniem sprzecznych uczuć – od euforii i radości do lęku, poczucia winy. Przygnębienie i obniżający się nastrój może wywołać myśli samobójcze i próby targnięcia się na własne życie. Seria przegranych i straty finansowe osłabiają poczucie własnej wartości i sprawstwa. W dalszej mierze prowadzi to do wyuczenia się bezradności. Uzależnieni mogą postrzegać cały świat wokół przez pryzmat gry i postrzegać osoby, które nie aprobują jego nałogu, jako wrogów, którzy utrudniają mu osiągnięcie celu.
Nałogowe oddawanie się graniu skutkuje pogorszeniem funkcjonowania w rodzinie poprzez separację od jej członków, przyjaciół i problemów w pracy. W tym nierzadko jej utrata. Wśród członków pojawiają się roszczenia, pretensje, oskarżenia. Świadkiem niszczonego przez nałóg domu rodzinnego są często dzieci, które doświadczają zaniedbania, kłamstw i obserwują narastające między rodzicami konflikty. Rodzic, który uprawia patologiczny hazard, przestaje być odpowiednim modelem do naśladowania dla swoich dzieci. Skutkuje to wyższym prawdopodobieństwem popadnięcia przez nie w jakąś formę uzależnienia.
Osoba uzależniona zaciąga kolejne pożyczki i kredyty, których nie jest w stanie spłacić. Wszystko po to, by odegrać się za dotychczasowe przegrane. Uprawianie patologicznego hazardu prowadzi niejednokrotnie do utraty pracy i popełniania przestępstw w celu zdobycia pieniędzy na dalszą grę, spłatę długów.
Arykuł powstał w ramach kampanii informacyjno-profilaktycznej "Co nas spina?"
Kampania współfinansowana jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta zaprosiły do wypowiedzenia się o funkcjonowaniu osób dotkniętych wybranymi zaburzeniami psychicznymi ekspertów z zakresu zdrowia psychicznego.
W niniejszym filmie przedstawiamy krótki wywiad z dr Kasprem Czechem nt. zaburzenia afektywnego dwubiegunowego.
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
W ramach realizacji projektu "Co nas spina? - kampania profilaktyczno-informacyjna" Telewizja Uniwersytetu Śląskiego i Biuro Wsparcia Studenta zaprosiły do wypowiedzenia się o funkcjonowaniu osób dotkniętych wybranymi zaburzeniami psychicznymi i neurologicznymi ekspertów z zakresu zdrowia psychicznego.
W niniejszym filmie przedstawiamy krótki wywiad z Moniką Kłeczek, Prezes Stowarzyszenia Pomocy Dzieciom i Osobom Dorosłym z Zespołem Aspergera oraz Zaburzeniami Pokrewnymi "AS". nt. Zespołu Aspergera.
Organizatorami kampanii są Uniwersytet Śląski oraz Śląska Kawiarnia Naukowa.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
Jeśli wiesz lub podejrzewasz, że w Twoim otoczeniu znajduje się kobieta doświadczająca depresji poporodowej....
Akceptacja pozwala osobie chorej na przeżywanie swojego stanu w otoczeniu zaufanych ludzi, daje poczucie bezpieczeństwa.
Otwartość daje poczucie chorej mamie, że może mieć do nas zaufanie, a nasze pytania wyrażają zaangażowanie i autentyczne zainteresowanie jej osobą i stanem.
Matka czuje wtedy wsparcie, na swoich małych, codziennych sukcesach buduje swoje poczucie wartości, pewności siebie i swojej roli, swoje poczucie sprawstwa
Matka, niezależnie od choroby, kocha dziecko, które jest dla niej niezwykle ważne – kontakt z nim i budowanie więzi jest dla niej ważne i satysfakcjonujące.
To daje poczucie bliskości, wsparcia, buduje więź i zaufanie, daje matce poczucie, że ma się na kim oprzeć i nie jest sama w swoich problemach.
Szczerość buduje prawdziwą, głęboką więź, sprawia, że matka czuje ważna i szanowana.
Chora i jej rodzina mogą nie wiedzieć o depresji poporodowej. Rzetelne informacje wyznaczają kierunek konstruktywnych działań.
Silniejsza rodzina pomaga chorej w zdrowieniu, wzmacnia więzi osłabione przez depresję, która wpływa na całą rodzinę.
Takie zachowanie poniża, potęguje poczucie beznadziei i poczucie winy chorej, sprawia, że skupia się na negatywach i dąży do izolacji ze strachu przed oceną.
Dramatyczne reakcje zwieszają poczucie winy chorej matki.
To poniża, potęguje poczucie izolacji i nacisku społecznego, braku zrozumienia i wsparcia. Przy depresji optymizm innych ludzi boli, nie jest „zaraźliwy”.
Takie zachowanie zwiększa poczucie winy i bezradności, osłabia wiarę w siebie chorej matki i jej kontakt z dzieckiem, utwierdza ja przekonaniu, że sobie nie poradzi. To nie pomoc, bo nie odpowiada na realne potrzeby matki.
Takie zachowanie sprawia, że matka czuje się negatywnie oceniana, odrzucana, potęguje jej poczucie izolacji, osamotnienia, bezradności i jeszcze bardziej obniża jej poczucie własnej wartości. To również bardzo negatywnie wpływa na relacje z osobą chora – niszczy więź.
Odrzucenie pogłębia depresję, osamotnienie zamyka chorą matkę w jej cierpieniu.
To odbiera godność i poczucie człowieczeństwa matce, „udowadnia”, że wszelkie wysiłki z jej strony nie mają sensu, odbiera jej kontrolę nad swoim losem.
Takie zachowanie tylko zwiększa poczucie winy kobiety w depresji poporodowej. Ona wie, że jej dziecko jest cudowne, a inne kobiety cieszą się macierzyństwem – jej choroba w tym momencie jej na to nie pozwala.
DEPRESJA POPORODOWA TO POWAŻNY PROBLEM, ALE WSPÓLNIE MOŻNA SOBIE Z NIM PORADZIĆ!
Zasady zostały wypracowane w ramach warsztatu dotyczącego depresji poporodowej oraz zasad savoir-vivre wobec osób dotkniętych tym zaburzeniem. Warsztat poprowadziła mgr Anna Robak-Mielczarska - psycholog Fundacji Pokonać Cień.
Warsztat odbył się w ramach kampanii "Co nas spina?" organizowanej przez Śląską Kawiarnię Naukową oraz Uniwersytet Śląski.
Projekt współfinansowany jest ze środków Urzędu Marszałkowskiego Województwa Śląskiego.
Studenci i Doktoranci Uniwersytetu Śląskiego mogą korzystać z bezpłatnego wsparcia psychologicznego i poradnictwa w Centrum Obsługi Studenta.
Skontaktuj się ze specjalistami w następujących obszarach:
W celu ustalenia terminu indywidualnej konsultacji psychologicznej prosimy o kontakt drogą elektroniczną lub telefonicznie.
Więc Jestem! - Studencki serwis rozwoju tworzony przez Centrum Obsługi Studenta Uniwersytetu Śląskiego
