Studentka IV roku psychologii realizująca ścieżki specjalizacyjne z psychologii klinicznej człowieka dorosłego oraz psychologii sądowej. Miłośniczka książek.
Zainteresowania: psychotraumatologia, psychoneuroendokrynologia, medycyna urazowa, nauka języków obcych.
Kontakt: izabela.g.antosiewicz@gmail.com
Depresja jest często postrzegana jako samodzielna jednostka chorobowa. Jednakże może ona być objawem innej choroby – choroby Hashimoto – której skutkiem jest niedoczynność tarczycy ujawniająca się między innymi poprzez objawy charakterystyczne właśnie dla depresji. Artykuł ten zapozna czytelnika pośrednio z tym, jak wygląda życie osoby błędnie zdiagnozowanej na zaburzenie afektywne.
W ciągu XIX wieku nastąpił gwałtowny rozwój niemal każdej dziedziny nauki, w tym medycyny. Konsekwencją jest wydłużenie się średniej długości życia. Jest to oczywiście pozytywna informacja, jednakże przewiduje się, iż z tego względu w krajach uprzemysłowionych do 2050 roku liczba chorych na chorobę Alzheimera (AD) zwiększy się trzykrotnie. Niestety w chwili obecnej nie jest znana skuteczna metoda umożliwiająca wyleczenie chorych z AD (Sinkiewicz, 2010). Jednakże w literaturze tematu możemy znaleźć informacje o działaniach prewencyjnych, które skutecznie zmniejszają ryzyko zachorowania na demencję i chorobę Alzheimera.
Niepełnosprawność jednego z członków rodziny nieuchronnie zmienia jej funkcjonowanie. Pojawiają się nowe wyzwania, na które niekoniecznie da się przygotować, a plany na przyszłość często ulegają weryfikacji. W związku z powyższym w literaturze naukowej możemy znaleźć wiele badań analizujących funkcjonowanie rodzin, gdzie jeden z członków jest osobą niepełnosprawną lub cierpi na chorobę przewlekłą. Jednakże owe badania skupiają się najczęściej na wpływie danej sytuacji na chore dziecko bądź jego rodziców, a stan zdrowego rodzeństwa często jest pomijany.